مادر که باشی مهربان تر می شوی.
دلت حتی برای مورچه های کنار دیوار هم می لرزد.مبادا پا رویشان بگذاری.مبادا مادری منتظرشان باشد... .
مادر که باشی صبورتر می شوی.
از نیمه های شب تا خود صبح ،کج می خوابی تا پاره ی تنت راحت تر شیر بخورد وتو یادت نیاید آخرین باری که به میل خودت دست وپایت را دراز کرده ای کی بوده است... .
مادر که باشی دل نازک تر می شوی .
بادکنک توی دستان دلبندت می ترکد و او با غصه لب برمی چیند .در حالی که دودندان سفید پایینش دیده می شود و مردمک چشمانش می لرزد،می زند زیر گریه و...تو می خواهی دنیا نباشد... .
مادر که باشی بی خیال تر می شوی.
به درک! بگذار فرزندت ،دیوان حافظ نازنینت را پاره کند.بگذار روی دیوار خط بکشد .بگذار تمام دستمال کاغذی ها را یکی یکی از جعبه بکشد بیرون.بگذار خوش باشد.خنده هایش را عشق است... .
مادر که باشی مدام دلت می لرزد.
نگران گوشه های فرشی. نگران لبه های میز. نگران کناره ی در ودلواپس هر چیزی که شاید گیر کند به پای طفلکت وتو با صدای گریه اش نیمه جان شوی.
مادر که باشی... دست پختت بهتر می شود.گاهی نمازت می شکند. گاهی غذا نمی خوری.دست ها وشانه هایت درد می گیرد.قوی تر می شوی.تکیه گاه تر می شوی و... خوشبخت تر می شوی... .
